Muzyka emo
Historia gatunku
Emo (lub emocore) jest skrótowym wyrażeniem dla "emotional hardcore". Emo jest
podgatunkiem muzyki hardcore, umiejscowionym w środkowych latach 80. Głównymi
twórcami emo były zespoły wyznające zasadę DIY (do it yourself - zrób to sam),
które chciały uwolnić się od tradycyjnych standardów hardcore'u (era Minor
Threat), rozpoczynając drogę nowej fali eksperymentów, które spowodowały
powstanie wielu nowych zespołów. Określenie emo wzięło się od tego, że
członkowie zespołów byli bardzo spontaniczni i emocjonalni w czasie występów
live. Rites of Spring są uznawani za pierwszy zespół emo, za sprawą swojego
rewolucyjnego debiutanckiego albumu. Album Hüsker Dü z 1984 roku, Zen Arcade,
jest często cytowany jako mający główny wpływ na nowe brzmienie. Podczas gdy
wiele zespołów zaczęło grać równocześnie na pozór różną muzykę, ich wpływy są
zawsze zakorzenione w oryginalnym emo - styl Waszyngton DC, regionalne sceny,
które wytworzyły z tego Dischord.
Zauważalne
cechy emo to: występujące w jednym utworze,często chaotyczne, przejścia od
muzyki głośnej i szybkiej do delikatnej, spokojnej (czasami chaotycznie),
dynamizm, przerwy melodyczne, szaleńcze/szorstkie krzyki i wrzaski,
wściekłe/abstrakcyjne/introspektywne teksty, mała produkcja, energetyczne
występy na żywo. Idea DIY oznaczała m.in. robienie i promocję muzyki bez
wsparcia dużej komercyjnej wytwórni, z co za tym idzie bez spektakularnych
wyników sprzedaży. Pierwsze emo nie było dostępne w telewizji, radiu i
większości dużych sklepów muzycznych. Wydawano je głównie na winylach, i
sprzedawano w niezależnych sklepach z płytami i na koncertach. Screamo jest
terminem wymyślonym później, aby opisać powstałe w latach 90 zespoły emo, w
których zaczęto grać głośniej, szybciej, bardziej chaotycznie. Screamo
wyróżniało się stałymi krzykami i szybkimi, harmonicznymi gitarami. Orchid jest
wyznaczany jako szczyt brzmienia. Emo i screamo są obecnie zaliczane do jednego
stylu muzycznego. Podczas gdy screamo jest zarezerwowane bardziej dla
nowoczesnych zespołów, emo jest często używane w odniesieniu do oryginalnego emo,
lub całego gatunku. Emo violence czasami błędnie interpretowane jako synonim
screamo był terminem stworzonym jako żart przez In/Humanity w celu opisania
siebie i brzmienia stworzonego w czasie przemiany emo w screamo (gra słowna na
emo i powerviolence). Ze względu na podobieństwo do chaotic emo i grindcore, emo
violence jest znany jako brzmienie lo-fi, z wokalami wypchniętymi poza normalne
dźwięki, z okazjonalnie mówionymi słowami lub śpiewem. Ostatnio, w związku z
rozpowszechnionym nadużywaniem terminu emo przez media i inne podmioty, ludzie
słuchający tego gatunku w odniesieniu do niego używają pojęć emo violence, "skram",
"kittencore" lub rzadziej "kitten violence", które stały się już
słowami-kluczami na określenie tego gatunku.
"Druga
fala" emo
Po tym jak pierwsza fala emo zespołów praktycznie zniknęła, wpływy emo mogą być
odnalezione w nowych zespołach grających indie (Sub Pop, Deep Elm Records),
którzy są znani jako połączenie Fugazi (bardzo wpływowy zespół zawierający
członków Minor Threat, Embrace i Rites of Spring), wraz z elementami post punku.
To jest czasami nazywane jako "druga fala", lub "post-emo indie rock".
"Nowe emo"
Około 2000 roku wykreowano nowe znaczenie emo, które nie ma żadnego powiązania z
muzyką emo lat 80. Rozpropagowana została nowa definicja emo bardzo silnie
powiązana z "emo stylem życia" (ang. emo lifestyle), niejako podobna do stylu
goth. Słowa "emo" i "screamo" są używane do określenia zespołów pop-punkowych,
rockowych, post-hardcore oraz metalcore'owych. Jest to skutek promowania przez
media, magazyny, oraz Internet zespołów określających sie jako emo, nie mających
związku z emo w znaczeniu pierwotnym tego słowa. Zespoły te są czasami określane
jako "popcore", "emobop", "mall emo", "fake screamo", przez ludzi słuchających "real
emo", żadne z tych zespołów nie wykazują podobieństwa do prawdziwego emo/screamo,
i nie mają z nimi wiele wspólnego.