Koń huculski

Koń huculski (hucuł) - rasa konia domowego, ceniona za żywotność, siłę i odporność. Koni tych używano niegdyś głównie jako jucznych. Jest to rasa górska, więc bez problemów mogły przenosić ładunki nawet po oblodzonych ścieżkach górskich. Obecnie, ze względu na swą łagodność i inteligencję, używane są często w hipoterapii.

Hucuły - Stadnina Koni Huculskich Gładyszów - pastwisko w Górnym Regetowie

Budowa

• Kształt głowy - podłużny.
• Szyja krótka i mocna, uwieńczona bujną grzywą.
• Łopatki silne, strome oraz krótkie, idealne do zaprzęgów.
• Tułów jest krótki i zwarty.
• Koń huculski ma bardzo mocny grzbiet oraz dość szerokie lędźwie.
• Zad jest zwykle ścięty.
• Kończyny ma silne i krótkie, czasem nogi tylne - szablaste.
• Wzrost, od ok. 124 cm do 135 cm w kłębie.

Często występują wady stawów skokowych.

Informacje ogólne

Występuje najczęściej w maści gniadej, myszatej lub karej, rzadziej kasztanowatej czy srokatej.

Często pojawia się pręga grzbietowa i zebra (pręgowanie) na kończynach.

Historia / pochodzenie

Pochodzi z Huculszczyzny, historycznej krainy we wschodniej części Karpat, zamieszkanej przez górali huculskich. Trudnili się oni głównie hodowlą, pasterstwem i pracami leśnymi. Do końca XIX w. głównie tam koncentrowała się hodowla koni huculskich.

Podczas I wojny światowej poważnie zachwiała się czystość tej rasy - sprowadzanych było wiele koni różnych ras, które krzyżowano wówczas w najróżniejszy sposób.

Po zakończeniu wojny rasę tę objęto szczególną opieką. W 1924 r. Michał Holländer zainicjował rejestrację klaczy rodnych oraz powstanie Związku Hodowców Koni Rasy Huculskiej.