Koty

rasowe  |  higiena  |  podział kotów

Koty perskie są rasą najdłużej poddawaną wpływowi człowieka, ponieważ już w XV w. na europejskich dworach książęcych należało do dobrego tonu trzymanie "kota angorskiego". Wraz ze staraniami, aby te urocze stworzenia rozmnożyć, zaczęły też następować zmiany rasy powodowane doborem hodowlanym. Początkowo ograniczał się on do ulepszania jakości futra i zwiększania długości włosów. Dopiero w miarę rozpowszechniania się omawianej rasy w kręgach mieszczaństwa i wzrostu jej popularności rozpoczęto selekcję ukierunkowaną także na inne cechy, jak kształt głowy i budowa reszty ciała.

Chociaż standard hodowlany kota perskiego nie zmienił się istotnie przez wszystkie te lata, to jednak koty perskie odpowiadające dzisiejszemu standardowi bardzo się różnią od swoich przodków z lat 50. i 60. Jedynie pod względem usposobienia nie stwierdza się większych zmian. Koty perskie są spokojne, o zrównoważonym temperamencie, idealnie nadające się do trzymania w mieszkaniu. Lubią pieszczoty i zabawy, bardzo szybko wzbudzają zainteresowanie każdego miłośnika kotów, a agresywność i upór są u nich zupełnie nieznane.

Kot pierwotny pod względem typu budowy ciała był podobny do kota domowego. Wśród wszystkich przodków naszego kota domowego nie ma ani jednego, którego kształt czaszki byłby chociaż trochę zbliżony do kształtu czaszki dzisiejszego kota perskiego. Gdy się przyglądamy starym rysunkom, widzimy, że koty, które mogliśmy podziwiać na wystawach na przełomie wieków, reprezentowały klasyczny typ kota domowego. Tylko długie futro na brzuchu, puszysty ogon i jeszcze niezbyt pokaźny kołnierz były u nich tym, co je wyróżniało. Podszycie sierści było dość słabo wykształcone, tak że pielęgnowanie kotów perskich sprawiało dawniej znacznie mniej kłopotu. Z pielęgnowaniem własnego futra koty radziły sobie w tamtym czasie prawie bez ludzkiej pomocy.

Krępy kot z okrągłą głową. Dzisiejszy standard hodowlany kota perskiego, uznawany praktycznie przez wszystkie związki hodowców, to odpowiednie ogólne proporcje i wyrównany fenotyp. Harmonijna budowa ciała, okrągła głowa i sute futro są przy tym ważniejsze niż skrajne uwydatnienie poszczególnych cech. Budowa ciała kota perskiego odpowiada budowie kota od dużego do średniego, przysadzistego i krępego, na krótkich, silnych kończynach, a przy tym nie sprawiającego wrażenia ociężałości. Wszystkie części ciała powinny być harmonijnie rozwinięte; wąski tułów jest tak samo źle widziany jak łęgowaty grzbiet. Rozmiarom ciała trzeba przy tym poświęcać więcej uwagi, a szczególnie przy niektórych odmianach barwnych. Na rozmiary ciała zawsze jednak trzeba patrzeć uwzględniając ogół cech fenotypowych.

Wygląd głowy jest właściwie cechą rozpoznawczą rasy i od około 20 lat znajduje się w centrum zainteresowania hodowców. Pożądana jest głowa duża i okrągła, z małym i szerokim nosem, mającym u nasady charakterystyczne zagłębienie zwane "stopem". Głowa u najbardziej typowych przedstawicieli rasy, zwłaszcza linii hodowanych w Stanach Zjednoczonych, przybrała kształt szeroki i stała się krótka. Nos zrobił się wyraźnie zadarty, prawie "siedzący" między dużymi, okrągłymi oczami, co jeszcze bardziej uwydatnia pełne policzki.

Profil silnie uwypuklonego czoła tworzy z wierzchołkiem nosa i podbródkiem linię prostą, co u niektórych kotów perskich przestaje wyglądać estetycznie. Powstałym u kotów, w wyniku zabiegów hodowlanych, trudnościom w oddychaniu próbuje się ostatnio zaradzić przez ukierunkowany dobór, w wyniku którego nozdrza stają się szersze.