TANIEC W ŚREDNIOWIECZU
W okresie średniowiecza można wyróżnić kilka typów tańca:
Taniec rytualny towarzyszył niektórym ceremoniom religijnym. Najlepiej znane są tradycje z terenów Hiszpanii. Tańce przed Świętym Sakramentem, w dniu Corpus Dei (Bożego Ciała), odbywały się w kościołach Toledo, Walencji czy Sewilli. Tańczono w tym czasie tzw. farsas santas y piadosas (obchody święte i pobożne), były to wczesne odmiany intermezzo wystawiane w kościołach i klasztorach. W hiszpańskiej Galicji tańczono Pela w formie procesji.
Taniec religijny typu (fr.) baladoires lub (wł.) ambulatori stanowi grupę tańców świeckich o wyraźnym zabarwieniu religijnym. We Francji w Prowansji, w 1462 król René d'Anjou, w wigilię Bożego Ciała organizował procesję zwaną Lou Gou, rodzaj baletu, bogatego w sceny alegoryczne, mimiczne i tańczone.
Sam król komponował do niego muzykę i niektóre pieśni, z tego też powodu nazywano go "monarcha poeta". Tradycja ta zachowała się przez trzy wieki.
Taniec dworski był jedną z form spędzania wolnego czasu w środowisku elit społecznych. Początkowo pierwszymi tancerzami byli linoskoczkowie i akrobaci, wywodzący swój rodowód jeszcze z etruskich histrionów. Tancerze na linie byli bardzo popularni i swymi powietrznymi wirtuozeriami zabawiali gości na wielu dworach. Później z nich wywiodą się akrobaci cyrkowi. Obok linoskoczków pojawili się kuglarze i w końcu dość ważna postać nadwornego błazna, który poruszał się najczęściej tanecznym krokiem.